سلام من ۲۷ ساله شوهرم ۳۴ پسرخاله دخترخاله هستیم ۱۰ سال ازدواج کردم پسر۴ساله دارم متاسفانه همسرم خیلی مامانی و همش به فکر اینه که کسی به مامان حرف نزنه وسریع جبهه میگیره مشکل الان چند ماهی بدتر شده ازاونجای شروع شد که مادر ایشون خبر چینی میکنه و شوهرم زنگ میزنه به پدر مادرم هرچی دهنش در میاد میکنه و الان ۲ماهی میشه که خونه پدرم نمیاد و منم با همه قهر کردم ولی من همش بهش محبت میکنم ولی شوهرم هرچی بهونه میکنه سر چیزای الکی یه بار میگه باخانواده برای بچه ام این خریدن چراان خریدن چرا امدن چرا اینکارکردن یعنی هردفع بهونه الکی الان میگه تا به مادرم زنگ نزنی منم نمیام درصورتی دعوا ما مادرش باعث شده خیلی حرف بهم میزنه مادر شوهرم ولی همسرم ازم انتظار داره من چیزی نگن احترام نگه دارم خودشم هیچی نمیگه همش حق و به آنها میده درصورتی خونه ما میاد همه بهش احترام می زارم پدرم همه کار براش میکنه هرجا مشکلی داشته باشه ولی اون باز به فکر خانواده خودشه من اصلا نمی بینه چندبار گفته برو دست بزن داره به خاطر حرف مادرش میزنم ولی من همش صبر میکنم وبه خاطر بچه امتوروخدا راهنمایی کنید

سلام دوست عزيز 
به نظر ميرسه زندگي مشترك شما وارد يك مثلث شده كه يك ضلع ان خانواده هاي شماست .شما و همسرتون خانواده ها را بيشتر از حد مجاز وارد حريم زندگي زناشويي خود كرديد و اين ورود باعث دوري و فاصله شما و همسرتون از هم شده است.بهتره خودتون حرف بزنيد خودتون از حق خودتون دفاع كنيد خودتون مسائل بين خودتون را حل كنيد تا اينكه از ديگران كمك بگيريد. شما به عنوان يك طرف اين زندگي هرجا خودت صلاح ميدوني عذرخواهي كن هرجا صلاح ميدوني پاي حرف خود بايست و يادت باشه نگذار كسي به شما بي احترامي كند و اين حق را هم به خود نده به ديگران بي احترامي كني. وقتي ما همسرمان را بين خود و خانواده اش بخصوص مادرش قرار ميدهيم و اون مجبور به انتخاب يكي از طرفين بشه احتمال زياد مادرش را انتخاب ميكنه بخاطر نوع تربيتي كه داشته ،باوري كه بزرگ شده و احساس گناهي كه ممكنه پيدا كنه كه مادرم اين همه زحمت مرا كشيده و اين انتخاب بدترين اسيب به زندگي است .بهتره وقتي هر دو ارام هستيد در يك موقعيت مناسب بدون بحث تنش با همسرت صحبتي كني به او بگويي خانواده او هم اندازه خانواده خودت مهم و عزيز است اما اينكه تو تلاش كني تا من را مجبور به كاري كني كه ميل من نيست تنها باعث سرد شدن من از زندگي و دوري ما از هم ميشود و ممكنه من از سر خشم رفتارهاي نامناسبي انجام دهم و ما الان بچه ايي داريم كه مسئول خوب بزرگ كردن او ،ارامش او هستيم وقتي هر دو وارد بحث و جنگ قدرت شويم و هر دو ناپخته رفتار كنيم و دعوا شديد تر شوداولين فردي كه اسيب ميبينه فرزند ماست .من عاقلم و بگذار خودم رفتارهايم را مشخص كنم همان گونه كه نوع رفتار با دوست ،مادرم و ديگران را مشخص ميكنم .
همانطور كه تو حق خودت ميداني كه چگونه برخورد كني من هم اين حق را دارم وقتي تو قاضي بين من و مادرت ميشوي وقتي حكم صادر ميكني وقتي مقصر تعيين ميكني نميتونيم  به هم نزديك شويم من دلم ميخواد فرزندم در محيط ارامي باشد و اين امكان را از او ميگيريم .بهتره راجب خواسته و انتطارات خود با هم صحبت كنيد .در مورد كتك زدن بهتره حتما با روان شناس حضوري صحبت كني اينكه اموزش لازم را به دست اوري كه نگذاري به مرحله كتك برسد يا بررسي شويد سهم شما در اين اتفاق چيست .
رعنا دستجردي .درمانگر فردي-نوجوان